Bazen behin, Sara izeneko 16 urte zituen neska. Familiarekin bizi zen eta hiriko institutuan batxilergoko 1. mailan zegoen. Matematika eta gimnasia bere klaseko saio gustukoenak ziren.
Sara zintzoa zen, bai klasean bai kanpoan beti pozik eta alai zegoen. Oso kirolari ona zen eta taldeko kideekin saskibaloian jokatzen zen goizetan nahiz arratsaldetan. Larunbat guztietan partidua jokatzen zen, beste taldekoen aurka.
Egun batean, klasetik etortzerakoan, etxeko egongelan zegoen erlojuari begirada bat bota ondoren, ondo ez zebilela konturatu zen. Berriro ordua ondo ipintzeko bi buelta eman zizkien erlojuaren orratzei.
Une horretan, orain arte ezagutu egin zuen mundua aldatu egin zen; izan ere, geroaldia ikusi ahal zuen: erizaindegian zegoen ohean etzanda eta ezin zituen besoak ezta hankak mugitu eta bizkarrezurrean izugarrizko mina zeukan. Izututa zegoen, baina, ez zekien zergatik zegoen gela arraro horretan.
Gelan medikuak eta Sararen gurasoak zeuden.
Sarak ezin zituen haien ahotsak entzun ,baina guztiz etsita eta triste zeudela iruditu zitzaion, eskerrak ez zeudela haserretuta edo behintzat hori zirudien.
Guztiz minduta, begiak itxi zituen eta berriro etxeko erlojua agertu zitzaion, oso arraroa iruditzen zitzaion,baina ziztu bizian, gehiago pentsatu barik atzerantz beste lau buelta eman zizkien orratzei.
Bat-batean, festa erdian zegoen lagunekin, dantzatzen eta ondo pasatzen.Nahiko berandu zen eta etxera joateko asmoz kalera atera zen Itziarrekin.
Itziar Sararen lagun mina zen eta kaletik autobusik ez zegoenez, Itziarri “autostopa” egitea bururatu zitzaion. Errepidean ez zegoen inor, isil-isilik zegoen dena: ez ziren entzuten ezta animalien ahotsak, ezta autoen motorrak ere.
Urrun-urrunetik ezin azkarrago zetorren auto gorri bat ikusi zuen .Sarak eskua altxatuz, atzamar lodia atera zuen “autostopa” egiteko asmoz,baina momentu horretan etxera itzuli zen.
Etxean ez zegoen inor dena isilean zegoen, baina bat-batean bere mugikorraren melodia entzuten hasi zen eta Sara korrika- korrika jakan zuen mugikorra hartzera abiatu zen. Itziar zen, bere lagun mina. Sara gonbidatu zuen festa batera joatera eta Sarak baietz esan zion.
Sara bere gelara joan zen eta armairutik zeukan arroparik politena jarri zuen. Makilatu ondoren, ispiluan begiratu ondoren prest zegoela iruditu zitzaion eta festara joateko unea ailegatu zenean.Itziarrek txirrina jo zuen.
Sara atea zabaltzera joan zen, baina justu une honetan Sarak aieru beldurgarri bat izan zuen…
Sara zintzoa zen, bai klasean bai kanpoan beti pozik eta alai zegoen. Oso kirolari ona zen eta taldeko kideekin saskibaloian jokatzen zen goizetan nahiz arratsaldetan. Larunbat guztietan partidua jokatzen zen, beste taldekoen aurka.
Egun batean, klasetik etortzerakoan, etxeko egongelan zegoen erlojuari begirada bat bota ondoren, ondo ez zebilela konturatu zen. Berriro ordua ondo ipintzeko bi buelta eman zizkien erlojuaren orratzei.
Une horretan, orain arte ezagutu egin zuen mundua aldatu egin zen; izan ere, geroaldia ikusi ahal zuen: erizaindegian zegoen ohean etzanda eta ezin zituen besoak ezta hankak mugitu eta bizkarrezurrean izugarrizko mina zeukan. Izututa zegoen, baina, ez zekien zergatik zegoen gela arraro horretan.
Gelan medikuak eta Sararen gurasoak zeuden.
Sarak ezin zituen haien ahotsak entzun ,baina guztiz etsita eta triste zeudela iruditu zitzaion, eskerrak ez zeudela haserretuta edo behintzat hori zirudien.
Guztiz minduta, begiak itxi zituen eta berriro etxeko erlojua agertu zitzaion, oso arraroa iruditzen zitzaion,baina ziztu bizian, gehiago pentsatu barik atzerantz beste lau buelta eman zizkien orratzei.
Bat-batean, festa erdian zegoen lagunekin, dantzatzen eta ondo pasatzen.Nahiko berandu zen eta etxera joateko asmoz kalera atera zen Itziarrekin.
Itziar Sararen lagun mina zen eta kaletik autobusik ez zegoenez, Itziarri “autostopa” egitea bururatu zitzaion. Errepidean ez zegoen inor, isil-isilik zegoen dena: ez ziren entzuten ezta animalien ahotsak, ezta autoen motorrak ere.
Urrun-urrunetik ezin azkarrago zetorren auto gorri bat ikusi zuen .Sarak eskua altxatuz, atzamar lodia atera zuen “autostopa” egiteko asmoz,baina momentu horretan etxera itzuli zen.
Etxean ez zegoen inor dena isilean zegoen, baina bat-batean bere mugikorraren melodia entzuten hasi zen eta Sara korrika- korrika jakan zuen mugikorra hartzera abiatu zen. Itziar zen, bere lagun mina. Sara gonbidatu zuen festa batera joatera eta Sarak baietz esan zion.
Sara bere gelara joan zen eta armairutik zeukan arroparik politena jarri zuen. Makilatu ondoren, ispiluan begiratu ondoren prest zegoela iruditu zitzaion eta festara joateko unea ailegatu zenean.Itziarrek txirrina jo zuen.
Sara atea zabaltzera joan zen, baina justu une honetan Sarak aieru beldurgarri bat izan zuen…
Sonia Vergara 6.B
