lunes, 25 de junio de 2012
viernes, 30 de marzo de 2012
lunes, 7 de junio de 2010
KALIREN ZAPATA
Bazen behin Fernando izoneko irakasee bat. Ile gutxí eta zuria zeukan, begi urdinak betaurrekoekin eta sudur luzea.
Ziur aski pentsatuko duzue bera dela ipuineko protagonista, ba ez, protagonista bere txakurra da, Kali.
Ez zen txakur handi eta ederra, ez pentsa. Izan ere Kali txiki eta baldarra zen. Marroia zen, belarri luzeak zituen, sudur txikia eta aho handia. Bere hankak txiki-txikiak ziren saltxitxen antzerakoak eta bizkarrean elurra bezain zuria zen orban bat zuen, borobila.
Kali atsegina eta lasaia zen, ez zen inoiz arazotan sartzen.
Fernandok egunero ematen zizkion paseo lasaiak asko gustatzen zitzaizkion.
Egun normal bat zen hura. Fernando lanetik itzuli berria zen. Bazkaltzen zegoen eta amaitutakoan Kali paseoan eramango zuen. KaIi, berriz, lo seko zegoen bero kuxin berdearen gainean. Dagoeneko bazkaldu zuen bazkaldu beharrekoa eta paseo aurreko siesta egin behar omen zuen, bezala.
Heldu zen paseo lasaiaren ordua, Kali eta Fernando prest zeuden. Atera ten etxetk eta Fernandok Kaliri jantzí zíon bern lepokoa. Lepoko gorri-berdea izar urdinekin. Paseoa hirian zehar zihoan, etxeen artetik. Parke batetik ere pasatzen zen, txikia eta belar askoduna.
Hortik pasatzean Fernando aulki batean jesarri zen eta KaIi bere ondoan. Kalik begiratu zuenean bankuko zulotik behera zerbait ikusi zuen. Behera (banku azpira) jaitsi zen. Berak ikusitakoa zera zen... Zapata polit bat!!! Eta hain polita ere, Kaliri pila bat gustatu zitzaion. Baina, zer esango ote zion Fernandok? Eta ez bazion uzten eramaten? Hori probatu beharra zegoen.
HaIa egin zuen. Zapata hartu eta bere ondora hurbildu zen. Fernandok Kali begiratu zuen eta Kalik Fernando. Inork ez zioen ezer. Azkenean Fernandok zera esan zuen:
-Zer, Kali? Gustuko al duzu zapata hori? Hala bada etxera eraman dezakezu.
Kalík erantzun moduan irribarre egin zion. Bai majoa zen bere jabea!
Pozik jauzika etxera joan ziren biak.
Iritsi bezain laster estrenatu zuen zapata Kalik. Zapata halakoa zen: koadro urdin eta gorriduna, zabala, 43 tailakoa eta zaharra, oso zaharra horregatik zegoen guztiz hondatuta. Hozka ota haginka egin zion nekatu zen arte. Ondoren bere gainean etzan eta geroago bere kuxinera eraman zuen berarekin lo egiteko, haur batek bere pelutxezko hartzatxoarekin egingo lukeen bezala.
Hurrengo goizean, Kali esnatu zenean Fernandok esan zion:
Badakizu zer egun den hurrengo ostequna? Zure urtebetetzea! Dagoeneko badituzu ia zortzi urte!
Kali pentsakor geratu zen. Hauxe pentsatu zuen:
HaIa ere Fernando pozez kantari zegoen. Zergaitik ote? Hau misterioa.
Agian loteria egokitu zitzaion.
Agian neskalaguna aurkitu zuen.
Agian Kali horrela ikusita pozten zen.
KaIik janaria han zeukan, muturraren aurrean. Jaten hasi zen. Baina ezin zuen zapata burutik kendu. Non ote zegoen?
Heldu zen siestaren ordua. Lo egin zuen.
Baita paseoarena ere. Eta irten ziren, noski.
Horrela pasatu ziren egunak eta gauak eta egunak eta gauak eta egunak eta gauak.
Azkenean iritsi zen eguna. Kaliren urtebetetzea.
Esnatu zen Kali. Hasi zen etxetik bueltaka Fernandoren bila; hau ere desagertua baitzen Aurkitu zuen. Bere gelan zegoen armairutik zerbait atera nahian. Atera zuenean KaIi ikusi eta susto ederra hartu zuen. Orduan armairutik ateratakoa Kaliri eman eta esan zion:
-Zorionak laguntxo!
Kalik opari hura ireki eta ikusi zuen zer zen. Bere zapata!!! Baina... konponduta zegoen! Ze ondo!
Argitu zen misterioa. Fernandok hartu zion zapata konpondu eta bere urtebetetzean emateko.
Gau horretan berriro ahal izan zuen lo egin bere zapata “osito de pelutxe” rekin.
martes, 23 de marzo de 2010
IPUINAK
Ama gelan sartzerakoan esnatuta zegoen Ainhoa.
-Azkenean iritis da eguna¡-Oihukatu du neskatoak.
Ohetik salto egin eta leihoa ireki du.Hodei zuri eta txiki bat ,oilo –arrautza bezain biribila begira dauka leihoaren beste aldera.
-Zoaz ,zoaz hemendik ¡ Oihu egin dio Ainhoak,beso batez uxatzen ,ahalegindu bitartean.
Ikastetxeko festa dugu gaur eta ezin du euri tanta bakar bat ere egin.
Igerilekuan bainatuko gara eta puxikak lehorreraziko ditugu.
Ezin zara geratu ¡ Zoaz hemendik oraintxe bertan¡- esan zuen.
Ainhoak bere indar guztiarekin putz egin dio hodeiari desager dadin.
Baina hodeia ,desagertu beharrean ,hazi eta hazi egin da eta ostruka arrautza bezain handia geratu zen.
ASIER BARROSO
2.B
..........................................................................
Herri batean ume pobre bat bizi zen.Amona batekin ondo portatu zen eta oilo bat oparitu zion.Oiloak urrezko arrautzak ematen zituen.Umea aberatsa izan zen baina gaiztoa ere bai.Arrautzak ateratzeko oiloa hil egin zuen.
Pobrea izan berriro eta lagunek lagundu zuten.
JON MARTINEZ
2.B
Behin batean Leyre,Olatz eta hirurok ipuinak irakurtzen
geunden eta bapatean lo geratu ginen.
Groenlandian agertu ginen.Pinguinoak ,hartz zuria eta fokak ikusi genituen.
Beraiekin jolastu ginen.Bat-batean itzartu nintzen eta harrituta geratu ere bai eskola ordua zelako.
ELIXABETE DE ERRAZTI
2.B
viernes, 23 de octubre de 2009
OLERKI LEHIAKETA
BIDEBARRIETA LIBURUTEGIKO
ESKOLAKO LEHEN MOMENTUAK
Bederatziak puntuan dira
ordu madarikatua!
Txirrinak abisatu nahi digu
badela sartzeko ordua .
Eskailera zaharretan gora
bagoaz arnasestuka
guzti – guztiok lagunartean
elkarri txutsu – mutxika .
Usain arraroa nabaritzen da
gelara iristerakoan ,
ez al zituzten ireki leihoak
atzo arratsaldean?
Eta betiko moduan hasten dugu
eskolako egun berri bat .
Maialen Barandalla, 6.B
BASOA
Berde bizia
udazken horia
kolore guztiak
erakutsi behar.
Haizeak hostoak
mugitzen ditu
eta zure lurra
euriak busti.
Baso handia,
iluna eta,
batzuetan, argia.
Txoriek lurrak
alaitzen dituzte
eta oreinek lasterka
egin haietan.
Zenbat oroitzapen on.
Alberto Blasco, 5.A
lunes, 25 de mayo de 2009
LAS CANICAS
Algún día, si veían a algunos chicos del barrio y estaban jugando a las canicas, mis tíos se hacían un agujero del tamaño de una canica en el tacón de las botas, pasaban por al lado de aquellos chicos, pisaban como si nada alguna canica y se marchaban. Más tarde, las cogían de los zapatos y seguían pasando de vez en cuando.
Los chicos de las canicas se preguntaban donde podrían estar sus canicas pero nunca pensaron el lo que pasaba en realidad.
Mis tíos al llegar a casa tenían muchas canicas y se lo pasaban muy bien jugando con ellas en casa. Como eran pequeños no se daban cuenta de lo que hacían.
Y esto es tan cierto como que me llamo Alicia, y si no os lo creéis se lo preguntáis a mis tíos Iñigo y Victor.
Alicia Blanco 6.B
LAS TRAVESURAS DE MI PADRE
Mi padre y sus cuatro amigos se subieron al coro de la iglesia para hacer unas travesuras.
Lo primero que se les ocurrió fue echar una bomba fétida en los pedales del órgano y cuando vino el señor a tocar, empezó a mirar a todos los lados para ver qué era ese olor tan asqueroso.
Mi padre y sus amigos no podían aguantar la risa al ver las caras que ponía el organista.
Después, cuando ya estaban por la mitad de Misa se les ocurrió otra brillante idea, echar polvos pica-pica a la gente que estaba abajo.
Al principio no parecía que estornudaban, pero luego empezaron a estornudar desde los bancos de atrás hasta los bancos de delante.
Al final el cura cuando estaba en la bendición levantó la Hostia y los vio en el coro dándose cuenta de quiénes eran los que habían hecho todas esas bromas.
Esto es tan cierto como me llamo Ane y si no os lo creéis se lo preguntáis a mi padre Pedro.
ANE AIZPURU, 6. A
